Nie pisałam ostatnio zbyt wiele, bo mocowałam się z życiem. Takim prozaicznym, durnym, wampirowatym. Wygrałam, poradziłam sobie, odetchnęłam. Za wcześnie :( W rozpisce w kalendarzu znów te same sprawy. Męczące i bolesne. I wcale nie o randki idzie, ale o prawdziwy strach i ból, i o prawdziwe kłopoty. Skąd mam brać na to siły? I znowu to pytanie: czemu? po co? dlaczego? Czy na prawdę to byłoby tak wiele, gdybym mogła chwilę odetchnąć? :(

Boli mnie kolejny raz ten sam kurewski ząb. MUSZĘ go usunąć. Nie mam sił znów się bać :((( Bank znowu ode mnie czegoś chce. Ktoś zapieprzył sprawę. Nie ja. Ale ja wypiję to piwo :(((( W pracy kolejny pieniacz. Chce nas skarżyć. "Niech was w końcu zwizytują". Ugryzłam się w język, żeby mu nie powiedzieć, że od dłuższego czasu nic innego nie robimy, tylko przyjmujemy wizytacje :((( Nie ma racji, ale jest sfrustrowany. Czy nie przejdzie mu przez moment przez głowę, że ta kobieta, którą tak bezkarnie ruga jest też człowiekiem, a nie instytucją? I czemu ci, dla których zrobiłam tak wiele, bezinteresownie i tylko swoim kosztem, nie napiszą do tych wizytujących nas władz? :(((

A co by się stało, gdybym sobie zwyczajnie nie poradziła?......

W piątek przejedzie Wojtek. Kogo zastanie? Atrakcyjną kobietę, dającą wytchnienie, czy strzęp nerwów? I co byłoby dla mnie lepsze? Podobno ratuje wszystkie kaleki. Podobno...