Wyjątkowo mam dużo wolnego czasu. Także w ciągu dnia.Uciekłam sobie od ludzi, zdarzeń, kłopotów. Kiedyś mnie dopadną, ale jeszcze nie teraz. Mam czas na czytanie. I na myślenie.Nie mylić z kombinowaniem, jak by zrobić, żeby zrobić. I gdy tak sobie już pozwoliłam nie kombinować tylko mysleć, uświadomiłam sobie, że przez całe życie jest we mnie jakaś taka tęsknota-nieukojona, nieuzasadniona, niepotrzebna, niemądra. Robię 1000 rzeczy naraz, mam ciągle lodówkę upstrzoną karteczkami "dla pamięci", pełny organizer, ledwo zapamiętuję imiona facetów, z którymi mam się spotkać...I wszystko jakoś udaje mi się opanować, tylko nie tę durną tęsknotę. Zazwyczaj siedzi sobie przyczajona jak komar, ale gdy tylko zgasną światła rampy i zostaję sama na scenie, zaczyna bzyczeć. Kiedyś w końcu dopadnie mnie na dobre. No, ale będzie bąbel...:(