Tagi: proza życia
06 marca 2008, 23:40
Jak można się było spodziewać-dałam ciała. A właściwie-dam.
Andrzejowi powiedziałam prawdę o nas. I się obraził. Przecież nie wyjawiłam mu miłosiernie swoich myśli, tylko opisałam naszą sytuację. Ale i to go przerosło. Ponoć "dusza go boli".Wątpię. Najpierw trzeba ją mieć. I tak przepadła moja nadzieja na dostatnie życie. I nie wiem, czemu mi nie żal :)
Ciała dam w sobotę. Oczywiście, gdy tylko odezwał się Wojtek, wszystkie moje rozpacze, niepokoje i złość wydały mi się jakieś głupie i egoistyczne. Był z żoną, przyjaciółmi, dziećmi...Jak mogę z nimi konkurować? Jakie mam do tego prawo? Kolejność uczuć...
Wpadliśmy na super pomysł. Przyjedzie w sobotę na sabat. "Dziewczyny" nic nie wiedzą. Szykują się na babski wieczór. W papciach :) Wojtek ma tremę. Ja idę na spontan. Niech się dzieje wola nieba. Albo mnie znienawidzą albo jego pokochają. Nie wiem, co gorsze :)
Tak, wiem, jak to wygląda...Jestem głupią, durną...babą (oszczędzę dziś sobie bardziej dosadnych określeń ), ale pasujemy do siebie jak itd. I tak naprawdę, to cieszymy się na ten moment, kiedy po sabacie...Taki ukradziony, nienależny nam czas. Taki czas, "na który warto czekać wiek".
Niełatwo przyznać się do błędu. No, ale w końcu nie jestem facetem, więc mnie stać :) Przepraszam wszystkie te, które ...źle potraktowałam za sympatię do Wojtka. Problem w tym, że ja, mimo rozlicznych dowodów, nie mogę uwierzyć w jego: "kocham".